ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Ωραία, και εκείνος ο σύλλογος…;
ΚΑΡΜΕΛΑ: Ή ό,τι είναι, τέλος πάντων… Έτσι, για να θυµόµαστε.
ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Τι εννοείς;
ΚΑΡΜΕΛΑ: Να· για να διηγούµαστε όλα όσα συνέβησαν, και γιατί, ποιος έκανε αυτό, τι είπε ο άλλος…
ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Και για ποιον λόγο;
ΚΑΡΜΕΛΑ: Για να µνηµονεύουµε τα πάντα.
ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Σε ποιον;
ΚΑΡΜΕΛΑ: Σε εµάς… και σε όσους θα έρθουν…
ΠΑΟΥΛΙΝΟ: (Μετά από µια παύση) Να µνηµονεύετε τα πάντα…
ΚΑΡΜΕΛΑ: Ναι, να τα φυλάξουµε… Γιατί οι ζωντανοί, όταν έχετε γεµάτη την κοιλιά και φοράτε γραβάτα, ξεχνάτε τα πάντα. Και υπάρχουν πράγµατα που…
ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Το λες για εµένα; Πιστεύεις ότι έχω ξεχάσει κάτι;
ΚΑΡΜΕΛΑ: Όχι, δεν το λέω για εσένα… Αν και, ποιος ξέρει… Άσε τον χρόνο να περάσει και τότε ξαναµιλάµε…
ΠΑΟΥΛΙΝΟ: Τότε ξαναµιλάµε… Πότε;
ΚΑΡΜΕΛΑ: Καλά· που λέει ο λόγος. (Επικρατεί µια σιωπή. Χάνονται και οι δυο στις σκέψεις τους, σαν σε διαφορετικά πεδία)